Bardzo obcy język obcy

Na Twitterze rozgorzała dyskusja, jak prawidłowo wymawiać nazwisko Kevina. Nie tego, co sam w domu, lecz De Bruyne’a, czyli tego, który strzelił jedynego gola w meczu Ligi Mistrzów. Niby ważnego, bo dającego jego drużynie pierwszy w historii awans do półfinału, ale gol to gol. Ciekawszy wydał mi się późniejszy spór językowy.

Niderlandzki nie należy do moich ulubionych – po pierwsze nie rozumiem ani słowa, a po drugie moje gardło za bardzo cierpi, gdy próbuję wychrypieć najpierw „Goedemorgen”, a potem „Eee, het heeft geen zin”. Zdecydowanie bardziej odpowiadają mi klimaty słowiańskie – tych języków będę się trzymał i o nich trochę się powymądrzam.

Całkiem niedawno polscy piłkarze ręczni zakwalifikowali się do turnieju olimpijskiego w Rio de Janeiro (Słowacy napisaliby, że w „Riu”). Trzy mecze, trzy zwycięstwa, wszyscy zadowoleni, tylko ja jakiś grymaszący. Pewnie nie byłbym sobą, gdybym chociaż trochę nie pomarudził... Dwóch komentatorów na zmianę wymawiało nazwisko najlepszego zawodnika reprezentacji Macedonii – raz był to „Lazarow”, raz „Łazarow”. Może nawet przez „v” na końcu, ale tego akurat nie było słychać. Jugosławia się rozpadła, każdy z jej narodów poszedł swoją drogą i posługuje się już własnym językiem. Tylko w chorwackim i słoweńskim jak nie było, tak nie ma głoski „ł", natomiast Macedończycy, Serbowie, Czarnogórcy i Bośniacy potrafią ją wymówić i wiedzą, jak zapisać.

Potrafią to również narody byłego Związku Radzieckiego. Ponieważ tenis jest mi najbliższy, posłużę się przykładem z kortu. Ostatnio rzadko słychać o wyczynach Ołeksandra Dołgopołowa, więc komentatorzy mają mniej okazji do popełniania błędu. Są bowiem tacy, którym chyba nigdy nie udało się powiedzieć „Dołgopołow”, natomiast zawsze chwalą lub ganią „Dolgopolowa”.

Swietłana Kuzniecowa osiągnęła w tenisie znacznie więcej, jej nazwisko jest lepiej znane, co jednak nie znaczy, że nie da się czegoś w nim przekręcić. Da się – niektórzy komentatorzy uparcie robią z niej „Kuźniecową”. Może mają podświadome skojarzenia, że jeśli Rosjanka potrafi uderzyć piłkę nie tylko celnie, ale też mocno jak młotem, to trenuje w kuźni?

Podobne skłonności do zmiękczania wymowy nazwisk mają komentatorzy lekkiej atletyki. Język czeski nie jest wcale taki miękki, jak go malują. Pavel Maslak całkiem szybko biega na 400 metrów. 45 sekund to dość czasu – a trzeba jeszcze dodać prezentację zawodników przed startem i omówienie wyników, gdy miną linię mety (biegacze, nie wyniki) – aby kilka razy z Maslaka zrobić „Maślaka”.

Z czeskim w ogóle jest problem. Wielu komentatorów, a za nimi wielu kibiców, nie wie, kiedy „s”, a kiedy „sz”; kiedy „c”, kiedy „cz”; „r” czy może jednak „rz”. W efekcie słyszymy o „Tomasie” Berdychu, choć to przecież Tomasz. „Lukasów” też niby u nich dostatek, a jednak żadnego, bo każdy przedstawia się jako Lukasz.

Po rosyjsku mówię jako tako, po czesku i słowacku wcale. Często nie wiem, jak po polsku wymówić albo napisać jakieś nazwisko, więc sprawdzam to na stronach internetowych odpowiednich federacji tenisowych. Nie ma takiej litery, zapisanej nawet w „grażdance”, której nie dałoby się przyporządkować polskiego odpowiednika.

Nie pytajcie mnie jednak - proszę! - o Kevina De Bruyne’a. O Eda de Goeya (zwróćcie uwagę, że Belgowie życzą sobie „De”, a Holendrom wystarcza „de”) tym bardzej...

PS. Wiem, bo widzę, że nie wszyscy przeczytaliście poprzedni odcinek o telewidzu na procencie. Obiecuję – tam nie ma słowa o językach obcych.